Ή δικαιοκρισία του Θεού

- Γέροντα, τί είναι ή δικαιοκρισία του Θεού;
- Ή δικαιοκρισία τού Θεού είναι ή μακροθυμία, ή οποία έχει μέσα καί τήν ταπείνωση καί τήν
αγάπη. Ό Θεός είναι πολύ δίκαιος, αλλά καί πολυεύσπλαχνος, καί ή ευσπλαχνία Του νικάει
τήν δικαιοσύνη Του. Θά σού πω ένα παράδειγμα, γιά νά καταλάβης. Αν κάποιος άνθρωπος
δέν  είχε  τήν  ευκαιρία  νά  άκούση  ποτέ  γιά  τόν  Θεό,  αυτός  δέν  θά  κριθή  σύμφωνα  μέ  τήν
κατάσταση  στην  οποία  βρίσκεται,  άλλα  σύμφωνα  μέ  τήν  κατάσταση  στην  οποία  θά
βρισκόταν,  αν  είχε  γνωρίσει  τόν  Θεό.  Γιατί  αλλιώς  δέν  θά  ήταν  δίκαιος  ό  Θεός.  Ή  θεία
δικαιοσύνη  έχει  δικούς  της  μαθηματικούς  όρους  το  ένα  κι  ένα άλλοτε  κάνουν  δύο  καί
άλλοτε δύο εκατομμύρια.
- Γέροντα, πώς εφαρμόζεται ή θεία δικαιοσύνη σέ κάποιον πού σφάλλει;
- Ή ανθρώπινη δικαιοσύνη λέει: Έσφαλες; Πρέπει νά τιμωρηθής. Ή θεία δικαιοσύνη λέει:
Αναγνωρίζεις  το  λάθος  σου  καί  μετανοείς;  Συγχωρείσαι.  Βλέπεις,  ακόμη  καί  άπό  τόν
ανθρώπινο  νόμο  δικάζεται  μέ  επιείκεια  κάποιος  πού  κάνει  ένα  έγκλημα,  όταν  μετανοή
ειλικρινά καί πάη μόνος του καί τό όμολογή, ενώ δέν υπάρχει καμμία υποψία γιά το πρόσωπο του.
Καί  αν  από  τους  ανθρώπους  δικάζεται  με  επιείκεια,  πόσο  μάλλον  άπό  τον  δικαιοκρίτη  καί
πολυεύσπλαχνο Θεό!

Είμαστε  στα  χέρια  του Θεού.  Ό  Θεός  μάς  παρακολουθεί  μέ  ακρίβεια  καί  γνωρίζει  την
καρδιά  του  καθενός.  Δεν  θά  μάς  άδικήση.  Άφου  υπάρχει  θεία  δικαιοσύνη  καί  θεία
ανταπόδοση, καί ο Θεός μάς αγαπάει - τό κυριώτερο απ' όλα -, ό,τι καλό κάνει κανείς δέν
χάνεται.  Γι'  αυτό  είναι  χαμένος,  τελείως  λειψός,  όποιος  ζητάει  νά  δικαιωθή  άπό  τους
ανθρώπους.
Έχω  παρατηρήσει  ότι,  όταν  ό  άνθρωπος  άδικηθή  καί  έφαρμόση την θεία δικαιοσύνη, ό
Θεός τον δικαιώνει ακόμη καί σ' αυτήν τήν ζωή. Θυμάμαι, στον στρατό, μετά τόν πόλεμο, είχε έρθει ό
στρατηγός νά δώση παράσημα. Έγώ εκείνη τήν ήμερα έλειπα. Όταν φώναξε τό όνομα μου, βγήκε ένας
πού ήταν άπό τήν Θεσσαλία καί πήρε εκείνος τό παράσημο. Οι άλλοι στρατιώτες δέν μίλησαν, γιατί
τότε  είχε  φυλάκιση,  αν  έλεγες  ψέματα.  Όταν  έφυγε  ό  στρατηγός,  εκείνος κρύφτηκε,  γιατί  οι
άλλοι θά τόν σκότωναν στό ξύλο. Όταν επέστρεψα, φοβόταν καί άπό μένα. Ήρθε από έδώ-από εκεί, οπότε μου είπε: Νά μέ συγχώρεσης, έκανα αυτό κι αυτό. Καλά έκανες καί τό πήρες, του είπα τί
νά τό έκανα εγώ;. Τό φορούσε ύστερα στίς παρελάσεις. Μετά άπό σαράντα χρόνια έρχεται εδώ στό
Μοναστήρι ό στρατάρχης της Πρώτης Στρατιάς από τήν Θεσσαλία καί μου φέρνει ένα παράσημο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Όταν τό είδα, μου ήρθε νά γελάσω. Μετά άπό σαράντα χρόνια! Μου έκανε
εντύπωση: άπό τήν Θεσσαλία ήταν εκείνος ό στρατιώτης, άπό τήν Θεσσαλία ήρθε καί ό στρατάρχης!
Βλέπετε πώς γίνεται! Ένώ, όταν ζητάμε νά δικαιωθούμε, χάνουμε τελικά καί αυτά εδώ, άλλα καί εκείνα
πού μάς ετοιμάζει ό Χριστός γιά τήν άλλη ζωή, αν αδικηθούμε. Γιά χαμένα πράγματα δηλαδή χάνουμε
τά σπουδαιότερα, τά αιώνια. Γιατί αυτά έδώ έτσι κι αλλιώς χαμένα είναι, τί νά τά κάνουμε;